Voor deze uitgave koos Hester Verkruissen twee fragmenten uit het werk van de zeventiende-eeuwse Engelse dichter Henry Vaughan. Twee teksten over de vergankelijkheid van de materie en de broosheid van het bestaan, onnavolgbaar vormgegeven. De illustraties, veelal bestaande cliché’s, plaatsen een humoristische voetnoot bij de ernst van de tekst. De typografie wisselt van romein naar cursief naar kleinkapitaal, enkele woorden zijn gespatieerd. Een dergelijke wisseling was in de tijd van Vaughan niet ongebruikelijk, maar wordt hier speelser toegepast. Maikie Mijnsen bond het geheel subtiel. De Koptische bindwijze, waarbij de losse bladen in de platten hangen, lijkt de inhoud van de tekst nog eens te onderstrepen. Voor de samenhang worden de platten bij elkaar gehouden met een elastiekje dat vrijwel onzichtbaar aan het achterplat is vastgenaaid. De niet afgesneden scheprand aan de onderkant maakt het nog net iets verfijnder. All is gone, all is dust, but… what a way to go!