Het is geweldig wanneer het ontwerp, het snijden van de lino’s, het drukken ervan en het binden met de Japanse bindwijze in één hand liggen. Een totaalconcept dus. Het resultaat is een mooi geheel. De druk van de afbeeldingen is prachtig in zwart op het Lokta-papier, in de stijl van de beelden, die duidelijk verwijzen naar de oude Japanse en Chinese houtgravures. Krachtige beelden, die zó van het papier springen. Dat geldt ook voor de afdruk in kleur op de band. Tom Thijsse heeft duidelijk een voorkeur voor Japans gebonden boeken, zoals te zien is op zijn website. Je zou je kunnen voorstellen dat met hetzelfde materiaal ook een leporello (orihon in het Japans) gemaakt zou kunnen worden, dat brengt een andere dynamiek in de beelden teweeg. Ook zou het daarmee mogelijk zijn het boek open te leggen.

Dit digitaal gedrukt boekje (HP Indigo) had wellicht de juryselectie niet gehaald als het niet zulke opvallende omslagplatten had. Daarvoor werd geen bordkarton gebruikt, maar twee lagen door en door wit karton werden op elkaar gekleefd tot een dikke drie millimeter. Dat witte komt goed tot zijn recht omdat de sneden onbekleed bleven. Daarop kwam een papier met een buckram-persing en het voorplat kreeg een zware blindpreeg, gedrukt op een Krause verguldpers. Een knap staaltje bindwerk van FopmaWier uit Friesland. Voor dit boek schilderde Klaas Jacob Kort een jaar lang iedere dag schilderijen in de kleur rood. Dat rode komt ook nog eens terug in het garen waarmee het boekblok is genaaid. De rug van het boek is gefixeerd met boekbinderslijm maar verder onbekleed gelaten. In plaats van rood linnen kreeg de rug een vette rode streep van de verfborstel, onregelmatig, zodat elk boek verschillend is. De proporties van het boek zijn ook helemaal goed: net niet vierkant, een klein beetje oblong. De vormgeving van het binnenwerk is heel sober en kaal, een beetje saai eigenlijk, maar daardoor krijgen de schilderijen extra aandacht.

Whatsapp bestond al in 1922. Je deed het alleen met ansichtkaarten, maakte de zin niet af en schreef de week erna gewoon het vervolg. En dat zeven weken lang. Met 38 verschillende postkaarten is Kaarten uit Berlijn bijna een facsimile uitgave, met de geschreven teksten mooi getypografeerd, leesbaar en van ontroerende eenvoud. Het achterliggende verhaal is om stil van te gaan zitten janken. Tegen wil maar met dank getrouwd, geven deze kaarten en teksten een goed tijdsbeeld. Lees ook de geschiedenis van Jan Feijlbrief, ruim voorzien van noten en ligaturen; alles is gedaan om er een meer dan volwassen uitgave van te maken. En technisch meer dan perfect uitgevoerd.

Een klein maar fijn boekje over een kleine ezel met buikpijn en een troostende eend. Het viel de jury direct op door de blikvanger op het omslag: een heldere afbeelding van de innig verstrengelde ezel en eend. Ook de andere dierentekeningen zijn eenvoudig maar spreken zeer tot de verbeelding. Zowel beeld als tekst zijn gesneden in lino en gedrukt in verschillende vrolijke kleuren op papier uit Indonesië en Nepal.

Deze uitgave bevat elf brieven en briefkaarten van J.H. Leopold aan J.F. van Royen uit begin jaren ’20, over de totstandkoming van Oostersch bij de Kunerapers. De brieven geven een goede kijk op het zetten en drukken van deze uitgave en dankzij de uitvoerige inleiding van Dick van Halsema komen we ook de voorgeschiedenis te weten. Waar verduidelijking nodig was heeft Van Halsema voetnoten aangeleverd. Dit boek kreeg door het gebruik van de Romanée een magistrale typografische uitvoering. Deze letter werd in 1928 (dezelfde tijdsperiode als de brieven) door Jan Van Krimpen ontworpen voor Joh. Enschedé en Zonen in Haarlem. De cursief van de Romanée is heel apart. Het is Van Krimpens laatste letterontwerp (1948) en, net als de cursieven uit het begin van de zestiende eeuw, combineert het rechtopstaande kapitalen met cursieve onderkastletters. Ser Prop gebruikt de hele gereedschapskist die de zetkast hem biedt: kleinkapitalen voor acroniemen zoals PTT, sierkapitalen zoals bij de Q op de titelpagina en ongebruikelijke ligaturen zoals ct en fk. Wij waren zo onder de indruk van de kwaliteit van dit zetwerk dat we er met de loep op hebben gezeten.

Dit is een uitgave van het collectief De Hanzepersen ter ere van het 1250-jarig bestaan van de stad Deventer. Negen margedrukkers drukten een katern met gedichten over de Hanzestad van diverse schrijvers, onder wie enkele van de drukkers zelf. Iedere drukker gaf een eigen vorm aan de tekst, waardoor het geheel een bonte verzameling van kleuren, letters, beeld en papier is geworden. De teksten zijn geïllustreerd met lino’s, clichés (uit de kast van de voormalige drukkerij Woertman in Deventer) en vormen gemaakt met ornamenten. De kwaliteit van het drukwerk wisselt nogal, maar niettemin is dit een mooie ode aan een mooie stad.

Deze originele nieuwjaarswens in vijftien verschillende talen is ontworpen door Karel Treebus.
De landschapjes met spoorlijn, alweer de 36ste nieuwjaarswens van de familie Treebus, werden samengesteld uit allerlei elementjes uit de lijn- of letterkasten: (letter)tekens, blikvangers, wisselbalken, tintplaatjes, ornamenten en filetlijnen. Een vrolijke en kleurige nieuwjaarswens op basis van een origineel idee. Ook de uitvoering is perfect.

Het begint al bij de titel in zilver op zwart in een kloek formaat op het omslag van Spotorno 290 grams, perfect in balans: OET ZICHT. De schitterende houtgravure van een weids akkerlandschap op de binnenkant van het omslag links, eveneens in zilver, is van Jaap van den Hoofdakker. Dan rechts, gedrukt op Vélin Johannot 250 grams, het gedicht van Jan Glas (in het Gronings), in zwart. Buitengewoon fraai in al zijn eenvoud, het pakt je meteen.

Dit is de laatste uitgave die gedrukt werd door Martijn Bijlsma, in juni 2018 veel te vroeg overleden, amper vijftig jaar oud. Herfst is een selectie gedichten die door zijn vader Fekke Bijlsma werden geschreven. Het bundeltje kreeg een slank formaat: dubbel zo hoog als breed. De teksten staan erg laag op de bladspiegel. De vijf gedichten zijn kort, enkel de rechterpagina’s worden gebruikt, maar het vele wit stoort nergens. Het geheel komt eerder warm en persoonlijk over. Dat komt in de eerste plaats door de warme tint van het papier (170 grams Zerkall Bütten). Maar ook het gebruikte lettertype, de Palatino, is een goede keuze. Bijlsma heeft veel zorg besteed aan de details. Voor de titels gebruikte hij mooi gespatieerde kleinkapitalen in hetzelfde corps als de tekst. Voor het omslag werd Fedrigoni Savile Row gebruikt: helemaal zwart met een subtiele krijtstreep. Er zit een bruine wikkel omheen waarmee het cyaan van de titel een klein beetje vloekt. Die steunkleur cyaan wordt nergens anders gebruikt, maar komt wel terug in het naaigaren.

We bladeren door de houtsneden van Albrecht Dürer uit 1498 en teksten ontleend aan de Nieuwe Bijbel­vertaling. Beide gedrukt van polymeerplaten in hoogdruk, wat deze uitgave zo authentiek maakt. Als alles perfect is wordt het lastig, dan ga je naar fouten zoeken. Smaak neemt de overhand en je pen zwiert over het papier. Maar hier helemaal niks geen gezwier, alleen een ingehouden adem. Perkament, perfect uitgevoerde hoogdruk, prachtige oversteek van de band bij het handgeschepte papier, knepen om jaloers op te worden en de voorzijde van de band is heel goed gekozen in zijn ton-sur-ton. Oké, die kapitalen hadden mooier gekund, maar dat is een detail binnen al deze met een messcherpe cassette omhulde pracht.