De bekende foto van André Kertesz, waarop een Parijs’ hoekhuis met gesloten luiken te zien is, vormt het uitgangspunt van deze kostelijke uitgave. Er is hier bovendien sprake van een unieke samenwerking tussen essayist Rudy Kousbroek en tekenaar Joost Veerkamp – ook al was de eerste versie van Kousbroeks tekst al verschenen voordat Veerkamp begon met zijn begeleidende tekeningen.
Kousbroek treurt (terecht) om de teloorgang van de vernuftige architectonische elementen, die luiken vormen aan de gevel van huizen, waarmee aan de sfeer van het straatbeeld een speciaal accent wordt verleend. Veerkamp volgt hem daarin, en legt het subtiele ritme van luiken in zijn tekeningen vast.
De Statenhofpers maakte van hun samenwerking een spannende uitgave, die ook perfect is vervaardigd. De letterkeuze (de buitenissige letter ‘Gravure’ doet het uitstekend in dit boekje), de gecentreerde mise-en-page, het magnifieke blindstempel van luiken op het titelblad – dat alles voegt toe aan de tekst en de indruk die het boekje op de lezer maakt.
Veerkamps tekening van Kousbroek in zijn imaginaire werkkamer is op geraffineerde wijze verborgen achter twee uitvouwbare luiken, waarvan de lichtspleten zijn uitgestanst.
Dit boekje is een waar genot om te lezen, te bekijken en te koesteren.

In december 2005 werd Alex Barbaix zestig jaar. Dat is groots gevierd op de Rietveld Academie waar Alex al jaren als werkplaatsassistent werkt. De jarige sprak het volk toe vanaf een steiger in de oude gymzaal. Tevoren had Alex vrienden en bekenden laten weten geen prijs te stellen op een ‘doos’. Daarom kreeg Alex de Zak. Een huldezak!
Dick Wessels droeg hieraan bij met het codewoord GADZ (Geef Alex De Zak). Vier plano’s perfect gedrukt op het zogenaamde ‘onion-skin’. Een vrijwel onmogelijke opgave op deze papiersoort, die helaas niet meer gemaakt wordt.
Houten biljetletters en typografisch materiaal vlijmscherp en lekker vet gedrukt in helder blauw, rood en geel. Zo wil iedereen wel zestig worden.

Een verzameling verdichtingen van Overijsselse spreekwoorden over katten leverde een speelse uitgave op, gedomineerd door vele in verschillende kleuren gedrukte silhouetten van katten die de onderste helft van alle pagina’s bevolken.
Hoewel men bij de titelpagina vreest te maken te hebben met een Werkman-epigoon, heeft het binnenwerk door de strikte scheiding van illustraties en tekst een eigen kwaliteit.
Eerlijkheidshalve moet vermeld worden dat de teksten niet altijd even mooi gespatiëerd zijn en dat de plaatsing op de pagina niet overal evenwichtig is. Maar de uitbundige combinatie van de tekst met de illustraties maakt dat ruimschoots goed.
Aardig is het consequent doorgevoerde, in kapitalen en vet zetten van de woorden BEN, IK en KAT.

Tussen kunst en kitsch zitten koeienoormerken. Peter Hendriks maakte een leporello van wel drie meter lang. Daarin verwerkte hij de foto’s van Anke Ligteringen en Haiku’s van I. Meter. Een goed doordacht concept, mooi uitgevoerd, met de koe als ‘centre fold’.
Het glinsterende Reaction papier draagt bij aan het camp-gehalte van de uitgave.
Een vrolijk makende publicatie die nota bene gebonden is in kunstleer.

Uitgeverij De Zingende Zaag, gedreven door de Haarlemse stadsdichter George Moormann, timmert al achttien jaar aan de weg met verrassende poëzie-uitgaven. Op uitnodiging van Moormann schreef een groot aantal hedendaagse Nederlandse dichters een of twee gedichten, bedoeld als talisman. Het concept werd vervolgens vormgegeven door Jo Klaps van Brussels Lof. Alle gedichten kregen een illustratie, die in veel gevallen bestaat uit een zeer concreet object of symbool, dat zeer gestileerd, als een pictogram, het gedicht begeleidt. Dit zou in theorie tot een wat saai geheel kunnen leiden, ware het niet dat er een zeer creatieve invulling aan de illustratie van veel van de gedichten gegeven is.
De bundel werd in zwart, grijs en vaak uitbundig rood gedrukt, waardoor een levendig geheel ontstond. De buitenkant van het boek heeft eenzelfde uitbundigheid. De omslagen zijn namelijk voorzien van in paars bedrukte platten van boekbinderskarton, de rug is beplakt met fel geel linnen en de voorsnede is dezelfde kleur geel beschilderd. De uitgave wordt gecompleteerd door een paars en een geel leeslint.

Hier is goed over nagedacht. Het begint al met het ‘open ruggetje’: genaaid, gebrocheerd zonder omslag en vervolgens de inhoudsopgave, die een alfabetische index blijkt te zijn. Als de lezer zich afvraagt hoe dit boek te hanteren, volgt er een heldere gebruiksaanwijzing.
‘Rijk’ vertelt de geschiedenis van een kwart eeuw Stichting De Arm: de Alternatieve Renovatie Maatschappij. Een particulier initiatief uit de jaren tachtig dat zichzelf niet heeft verloochend en nog steeds op dezelfde grondslag functioneert, zonder subsidie! Stichting De Arm bekommert zich om diegenen die het net niet redden in de moderne maatschappij. Zij biedt werk in haar kringloopwinkels, fietsenwerkplaats, zorgt voor kinderopvang, begeleiding, opvoeding en wat niet meer.
Bram Nijssen was net afgestudeerd aan de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht toen hem gevraagd werd deze uitgave te verzorgen. Later voegde mede-student en fotograaf Rob Hornstra zich bij hem. ‘Toen werd Rijk nog rijker’, zeggen ze zelf. Ze maakten een fascinerend tijdsbeeld in foto’s, krantenknipsels, kasboeken, persoonlijke brieven en interviews. Door de originele ordening van het materiaal is deze geschiedenis geen praatje met een plaatje geworden. Alle elementen dragen bij aan de samenhang van het boek.
Hulde aan de makers die het boek ook zelf hebben uitgegeven.

De Ergo Pers staat bekend als het onbetwiste bolwerk in de Lage Landen van de grote traditie van de luxueuze, Franse bibliofilie, met haar indrukwekkende reeks van uitgaven van oorspronkelijke grafiek vergezeld van niet eerder uitgegeven literaire teksten. Het gebruik van exclusieve papiersoorten, bijzondere banden en cassettes, royale formaten, en de toepassing van diverse druktechnieken bij dezelfde productie zijn de Ergo Pers toevertrouwd.
De slapende goden/Sueños y otras mentiras is niet alleen een fraai voorbeeld van hedendaagse boekkunst, het is tegelijk verrassend vernieuwend van concept en ontwerp. De keuze van de heldere, koele maar tegelijk elegante Frutiger als tekstletter, en het sobere maar toch monumentale typografische ontwerp voor de tekstpagina’s, verlenen de trefzekere tekeningen en hun kleuren alle ruimte.
Het geraffineerde, zowel in boekdruk als met de etspers uitgevoerde, beslist gedurfde omslag geeft deze kunstuitgave een stralende presentatie waarmee de boekkunst-traditie als het ware nieuw leven wordt ingeblazen.

Jeugdboek over het De Pinto-huis, Amsterdams beroemdste pand dat niet aan een gracht ligt, genoemd naar de zeventiende-eeuwse Portugees-Joodse bewoners van het huis. Op het nippertje niet gesloopt voor auto en metro in 1975, werd het na restauratie een filiaal van de Openbare Bibliotheek Amsterdam.
Tien kinderen tussen de acht en twaalf jaar schreven het verhaal, illustreerden het en maakten er vooral een levendig ambachtelijk boek van. De oplage van vijftien ‘handgemaakte’ exemplaren werd gedrukt op HV Bond vergé met lino’s, stempels, ets en lijmdruk en door Jeroen Beets gebonden in een linnen band met een omslag in lino en foliedruk. Eerder maakten groepen kinderen in buurtcentrum ‘De Boomsspijker’, begeleid door Barbara Wichers Hoeth, Jeroen Beets en Arthur van Norden, reeds boekjes over ‘Het geheim van’ de Waag (2001), het Scheepvaarthuis (2002), de Zuiderkerk (2003) en het Rembrandthuis (2004). Met ‘De Pinto’ bereiken ze een overtuigend resultaat: een geslaagd boek met een duidelijke maatschappelijke meerwaarde. Bibliofilie als educatieve zingeving…

Het inmiddels legendarisch geworden ‘groeiboek’, dat in 1987 is gestart door de boekhistoricus Bert van Selm en de kenner van grafische technieken Gerard Post van der Molen (die het project na Van Selms dood in zijn eentje voortzet), telt anno 2005 niet minder dan twaalf afleveringen. Het ‘groeiboek’ is een reeks afleveringen met publicaties over Nederlandse boekgeschiedenis, geschreven door toonaangevende onderzoekers, ambachtelijk gedrukt voor een beperkte groep van intekenaren.
De twaalfde aflevering, waarin Adri Offenberg, de expert van de Hebreeuwse boekgeschiedenis, schrijft over het befaamde achttiende-eeuwse ‘Athias-kastje’ met Hebreeuws typografisch materiaal (het wordt thans bewaard in de Amsterdamse Universiteitbibliotheek), is een bijzondere aanwinst van het ‘groeiboek’. Het biedt behalve een instructieve tekst ook de reproductie van een tekening van Jos van der Zee en enkele facsimile’s van een prospectus van de achttiende-eeuwse drukkerij, waar het materiaal van het kastje gebruikt is.
Het ambachtelijke, handgezette en handgedrukte, langjarige ‘groeiboek’-project is om vele redenen prijzenswaardig, zowel om de inhoud als om de typografische uitvoering.

Het boekhistorische onderzoek dat Piet Verkruijsse deed naar de boekuitgaven van de zeventiende-eeuwse Amsterdamse drukker Cornelis Fransz leidde tot de toevallige ontdekking in een Zweedse bibliotheek van drie nog niet bekende gedichten van Bredero, die door deze dichter gepubliceerd blijken te zijn in een van Fransz’ publicaties.
Deze bijzondere literair-historische ontdekking heeft destijds tot veel publiciteit aanleiding gegeven, maar pas met de fraaie uitgave van de Lojen Deur Pers zijn Bredero’s aansprekende, virtuoze verzen voor geïnteresseerde lezers toegankelijk geworden.
De drie gedichten zijn, vergezeld van eigentijdse hertalingen, met de hand gezet en in boekdruk afgedrukt. Een kort nabericht van Verkruijsse documenteert de ontdekking.
De keuze voor het oblong-formaat lijkt een subtiele verwijzing naar de gangbare uitvoering van bekende zeventiende-eeuwse liedboeken.
De in halfperkament gebonden luxe-exemplaren hebben een mooie kartonnen band die beplakt is met een opvallend gestructureerd gelig papier, waarop de bladgouden titel-belettering een riant effect geeft.